فرشته کوچولوی ما مهتاب

توی هفته ی گذشته اتفاقی برام افتاد که تکونم دادو دلم خواست برات بنویسمش ..همیشه به بزرگی خدا و قادر مطلق بودنش ایمان داشتم ولی عمیقا اینو باور نکرده بودم..میفهمی دخترم ؟ منظورم اینه که اعتقاد محکمی نداشتم...این که بدون چون و چرا خودمو به دستاش بسپارمو هیچ کاری نکنم... هفته ی پیش اول هفته مرخصی گرفتم و تصمیم گرفتم تا آخر هفته خانوم خونه باشم و دربست دراختیار تو...روز اول مرخصیم بود که با هم رفتیم خیابون برگشتنا متوجه شدم انگشترم نیست ..خیلی دمغ شدم آخه اینجوری همه ی تعطیلاتم در فکر پیداکردن اون میگذشت..یه کم توی خونه گشتم و به پیشنهاد بابایی بیخیالش شدم (بهش افتخار میکنم که عوض سرزنش سعی کرد آرومم کنه ) و هفته ی خیلی قشنگی رو در کنار تو ...

امروز 13 آبانه ...درست 3سال پیش در چنین روزی بود که فهمیدم باردارم...! اداره بودم مثل الان ساعتای 5 عصر بود و وقتی اون دوتا خط موازیه بنفش رو دیدم اصلا جیغ بنفش نکشیدم..! ته دلم خالی شد...ترسیدم منتظرش بودم ولی فک نمیکردم به این زودیا اتفاق بیفته ولی افتاد ...و من باید باور میکردم که دیگه یه دختر کوچولو نیستم ...الان یه مادرم ! هضمش برام خیلی سخت بود...ازدواج اونقدرا بزرگم نکرده بود هنوز حس یه دختر کوچولو رو داشتم ولی اینبار دیگه باور میکردم که بزرگ شدم اندازه ی مادرم..! اندازه ی همه ی مادرای دوروبرم.. چرا بهت دروغ بگم اونروز اصلا خوشحال نشدم..! حسم غم بود،ترس ،و ورود ناگهانی به یک مرحله ی تازه ی زندگی..! سعی کردم مثل همه ی همسرای خوشبخت ای...